İnsanlar sadece başkalarını izliyorlar; hiç kendilerini izleme zahmetine girmezler. Herkes (bu
en yüzeysel izlemedir) başkasının ne yaptığını izliyor, başkasının ne giydiğini izliyor, nasıl göründüğünü… Herkes
izliyor; izlemek hayatında tanıştırılman gereken yeni bir şey değil. Sadece derinleştirilmesi, başkalarından alınması ve kendi duygularına, düşüncelerine, ruh hallerine ve en sonunda da izleyenin kendisine yöneltilmesi gerek.
Trende bir Yahudi bir rahibin karşısında oturuyordu.
“Lütfen neden yakanızın arkasını ön tarafa giydiğinizi söyleyebilir misiniz efendim?” diye sarar.
“Çünkü ben bir babayım” (‘baba’ İngilizcede peder demektir) diye yanıtlar rahip.
“Ben de bir babayım ve böyle bir yaka takmıyorum” “Oh, ama ben binlercesinin
babasıyım” der rahip. “O zaman belki de,” der Yahudi, “ters giymeniz gereken şey pantolonunuzdur.”
İnsanlar başka herkes hakkında çok dikkatlidir.
İki adam yürümek için dışarı çıktılar; aniden yağmur bastırdı.
“Çabuk” dedi adamlardan biri, “şemsiyeni aç.”
“Pek yararı olmaz” dedi arkadaşı, “şemsiyemde bir dolu delik var.”
“Madem öyleydi her şeyden önce niye getirdin ki!”
“Yağmur yağacağını düşünmemiştim”
Başkalarının tuhaf eylemlerine kolayca gülebilirsin ama hiç kendi kendine de güldün mü? Hiç kendini tuhaf bir şey yaparken yakaladın mı? Hayır, sen kendini tamamıyla izlemeden kenarda tutuyorsun. Senin tüm izlemen başkalarına yönelik ve bunun bir yararı yok.
Hayatın olağan akışında bir dur ve kendine bak, kendinin ne yaptığına, nelere anlam yüklediğine…… Bir dostumun dediği gibi;
‘KARŞILIK BEKLEMEDEN YAŞA, EĞER GELİRSE MUCİZE DİYE DEĞERLENDİR VE AL’
Lüften değerinizi bilin. Unutmayın ki siz yoksanız kimse de yoktur etrafınızda. Varlığınızın tadını çıkarın.
Ali Özel
Kaynak: Osho
